ഞാൻ എന്നെ ചികഞ്ഞ് പോകുമ്പോഴൊക്കെ നിന്നിലാണെത്തുക. എങ്കിലും നീയെവിടെ? എന്റെ പദങ്ങൾ നിന്നിലെത്തുന്നില്ലെങ്കിലും പേപിടിച്ചൊരു കാറ്റായി, ചിലപ്പോൾ ഭയന്ന പക്ഷിയെ പോലെ നീ എന്നിലേക്ക് ഉന്നം വയ്ക്കുന്നത് അനുഭവിക്കാനാവുന്നു. മഴയകന്ന പാതയിൽ, അതേ മഴ ബാക്കിവച്ച ഏകാ‍ന്തതയിൽ ഞാനും നീയും ഉടലുകളില്ലാതെ നടക്കുന്നു.. എങ്കിലും നമ്മിലെങ്ങനെയോ വന്നുവീണ പാഴ് ചിത്രങ്ങൾ നമ്മെ പുണരുന്നു, എന്തിനെന്നില്ലാതെ.. ഇന്ന്, അതെ ഇന്നുതന്നെ, നാ‍മിരുവരും വിചാരങ്ങളിൽ നിറയുന്നത്, നമ്മിൽ നിന്നും പിഴുതെടുക്കുന്ന ആത്മാവിനെ ഒരു കല്ലിൽ തുണിയലക്കുന്നത് പോലെ തമ്മിൽ തമ്മിൽ... ഇനി ഞാനൊന്ന് ചിരിക്കട്ടെ, അലക്കിയലക്കി പിന്നിപോ‍യ തുണി കണക്കെ കാറ്റിലുലയുന്ന ആത്മാവിനെ കണ്ട്.. .
No comments:
Post a Comment